Zo, dat was schrikken…
Politie aan de deur. Met zes man sterk. Drie politieagenten en drie handhavers. Heb ik van horen-zeggen. Ik was zelf niet thuis.
Een optreden waar ik met terugwerkende kracht de schrik zó van te pakken heb. Niet eens voor mezelf geloof ik, maar vooral voor wat-er-had-kunnen-gebeuren. Het blijkt toch dat ik ook maar een mens ben. Want angsten voor dingen die niet gebeurd zijn. Kennen we dat niet allemaal?
Want er wel is gebeurd vertel ik graag.
Want als ik íets voel, is het dat ik nog veel opener wil zijn. Nog meer voorlichting wil geven over al het moois dat er bij Lichtjes aan de Haven gebeurt. Ook al snapt niet iedereen dat. Geeft niets. Misschien ook wel omdat ik hoop dat alle lieve mensen en deelnemers om mij heen, er nu voor mij zijn. Ja; ook hieruit blijkt dat ik ook maar een mens ben. Ik hoop op steun en dat het me lukt om dit te ontvangen. Dat het samen dat ik zo vaak voel, nu ook míjn tranen en angst wegneemt.
Want bijna 5 jaar Lichtjes aan de Haven. Mijn werk. En veel meer dan dat. Waarin alles dat ik op dit moment ben, samenkomt.
Een vriend zei het deze week zo mooi: Als je je angsten deelt, wordt het van iedereen. Dus dat ga ik hierbij doen.
Maandagochtend 7 oktober. Mijn eerste truffelceremonie nadat ik terug ben van mijn retraite naar Brazilië. De ceremonie staat nog op mijn website, maar gaat toevallig niet door. Dus ik rij naar Eindhoven, naar mijn lieve vriendinnen Floor en Sabine.
Wat ik niet weet, is dat er op dat moment een politieoptreden wordt voorbereid. Om tijdens de ceremonie mij te betrappen op….
Ja; op wat eigenlijk.
Werken met truffels is legaal in Nederland. Wettelijk toegestaan. Naar wat ik later hoor, is dat mijn website is uitgeplozen. Daar staat een blog waarin in vertel over mijn ervaringen met Ayahuasca. (Dit is een plantmedicijn dat in Nederland niet meer toegestaan is. In veel andere landen wel. Sinds het verboden is in Nederland, werk ik er niet meer mee.)
Terug naar 7 september. Via geschrokken familieleden (de doordeur van Lichtjes aan de Haven is dezelfde als ons huis), krijg ik het bericht dat er politie aan de deur is. Nadat ik in Eindhoven van de schrik ben bekomen neem ik meteen de beslissing om naar huis te rijden. Ik bel eerste de politie om te vragen wat er aan de hand is, want mij handen trillen te erg om veilig achter het stuur te stappen. Ik hoop op geruststellende woorden, en die krijg ik ook. De politie zal terugkomen als ik thuis ben.
Dat gebeurt. En…. wat wordt dat een fijn gesprek!
Ik krijg de gelegenheid om uit te leggen wat we bij Lichtjes aan de Haven doen. Over alle mooie activiteiten, de samenwerking met artsen, de positieve dingen die hier gebeuren. De honderden bezoekers. En ook dat er onlangs wel iets is gebeurd waarvan ik me kan voorstellen dat buitenstaanders daarvan schrikken. Dat geeft niet. Alleen daarom is nog meer openheid alleen maar goed.
En ook dat ik mee zal werken aan alles dat nodig is. Waar gewerkt wordt, is er altijd mogelijkheid voor verbetering.
Met een grote glimlach en respect nemen we afscheid van elkaar en ben ik echt een heel stuk wijzer en lichter geworden. Ik snap ook echt dat als er gedacht wordt dat als Lichtjes aan de Haven in overtreding is, daarop gehandhaafd moet worden. En dat het fijn is als ik dan op heterdaad betrapt kan worden. En tegelijkertijd ben ik zo dankbaar dat de ceremonie niet doorging. Iedereen die hier wel eens op een matje heeft gelegen, weet dat het echt heel naar zou zijn.
Pas achteraf dringt de heel situatie echt door mij heen. Nu dus eigenlijk. Ik ben opgevoed met ontzag voor de politie. En dat heb ik nog steeds. Zoveel uniformen aan je deur, terwijl ik dus geeneens thuis was, doet blijkbaar wat met mij. Ik ben me blauw geschrokken.
De tranen zijn nog niet droog. En tegelijk weet ik wat me te doen staat. Dingen die ik eigenlijk nog steeds niet zo goed durf.
Mij uitspreken. Namens mijzelf. Maar ook namens jullie. Opkomen voor iedereen die mijn deelnemer was. Om de diepte in te gaan. Om te mediteren, te ademen, te truffelen. Voor een familieopstelling, een cacaoceremonie. Die het lef heeft gehad om zichzelf, en de wereld, beter te leren kennen.
Natuurlijk heb ik getwijfeld om dit verhaal te delen. Het politieoptreden was op maandagochtend. Bijna geen mens heeft het gezien. Maar zo werkt het niet voor mij. Dit heeft mij zo geraakt dat alles nog na schudt.
Bang dat mensen zeggen; ‘waar rook is, is vuur’.
Prima. Dan ga ik dat vuur gebruiken om nog veel meer lichtjes aan de steken.
Ps;
Iedereen die mij daarin wil helpen kan dat doen door je ervaring te delen op mijn social media. Of te reageren op mijn posts. (Instagram of Facebook)
Ook is een Google review echt héél erg fijn.
Dank je wel,
Kitty de Laet.