Wanneer word je weer normaal?

Ze vroeg het lachend; mijn collega vijf jaar geleden. Ze kende me al jaren, en best goed ook. Elke maandag namen we het weekend door. We maakten zoveel ups&downs met elkaar mee. Zij werd moeder -en later nog een keer-, ze maakte mijn relatiecrisissen mee. Huilend, lachend, heus ook wel werkend bij het prachtige bedrijf waar we in dienst waren. Vriendinnen, collega’s; alles tegelijk. Maatjes.

 

En toen zei ze dus op een dag; “Je houdt het allemaal wel lang vol he, dat manifesteren, je gevoel volgen en waar je allemaal mee bezig bent. Super interessant, maar wanneer word je weer normaal, zoals je was?”

 

Die opmerking kwam binnen. Niet vervelend, maar gewoon een soort besef-moment. Omdat ik wist dat het niet tijdelijk was. Hoe kun je nou tijdelijk jezelf zijn. Het zou nooit meer worden hoe het daarvoor was. En gelukkig maar. Dingen die ik gezien had, kunnen niet ont-zien worden.

 

In die jaren praatte ik volop over alles wat me bezighield. Na mijn eerste plantmedicijnceremonie schreeuwde ik het van de daken: DIT-MOEST-IEDEREEN-WETEN. En doen ook vooral. Ik had die dag zoveel gezien en gevoeld. Het leek wel of de hemel opengebroken was. En ik had al zo’n mooi leven. Maar dit was buitennatuurlijk. Ik voelde me verbonden met alles en iedereen. Als een soort evangelist verkondigde ik het woord.

 

Later kreeg ik het ook regelmatig moeilijk. Nooit lang, daar heb ik het talent niet voor gelukkig. Maar toch een beetje alsof ik me in twee werelden bevond. Ik ontmoette mensen die zo anders leven dan hoe ik dat gewend was. Ik ging nadenken over mezelf; boeken lezen, opleidingen volgen. Niet om dingen te leren, maar om af te leren. En vooral mezelf de vraag te stellen; alles wat ik denk, klopt dat eigenlijk wel? Of neemt mijn hoofd me constant in de maling?

 

Ik zie dat nu ook vaak bij mensen die zich voor het eerst bezighouden met hun bewustzijn. Ontheemd, of je ineens een andere taal spreekt. Je bent dezelfde maar toch anders… Ik snap ze; de diepten worden dieper. En tegelijk wordt geluk veel intenser. De bomen, de bloemen; zagen die er altijd al zo uit? Of zie ik nu voor het eerst hoe ingenieus de natuur in elkaar zit?

 

Soms ontploft mijn lijf van dankbaarheid voor het leven. En soms zou ik willen dat wat ik zie, ik niet zie. En niet voel. Wil ik gewoon weer alleen van voetbal houden en bedenken waar ik heenga op vakantie.

 

Het blijft me bezighouden; Waarom slikken bijvoorbeeld meer dan 1 miljoen mensen (!) antidepressiva in Nederland? Is dat omdat veel mensen een leven leiden dat niet helemaal bij ze past? Waarom vinden veel mensen het spannend om echt te voelen? Missen ze een basisveiligheid bij zichzelf? En waarom nemen ze genoegen met een leven dat niet voluit geleefd wordt?

 

Het enige dat we bij Lichtjes aan de Haven doen, is jezelf voelen. En je gevoel serieus nemen. Daar zijn zoveel hulpbronnen voor. Mediteren, een ademsessie, plantmedicijnen. Ik ben gestopt mensen te willen overtuigen. Beter voor mijn eigen gezondheid 😉  Maar jeetje; wat is iedereen welkom die vrijheid wil voelen.

 

En zo is Lichtjes aan de Haven ontstaan, zonder plan. Zonder doel, zonder marketing, zonder denken. Er komt nog zoveel meer moois aan. Ik denk ook dat het nodig gaat zijn. Ik ben gestopt met het van de daken schreeuwen. Iedereen die het wil horen, luistert ook wel naar de fluistering. Of leest dit bericht tot het eind 😉