Lichtjes aan de Haven en een Lighthouse
Het plantmedicijn had me ‘geroepen’, maar waarom wilde ik dit eigenlijk? Wat vond ik het spannend na mijn aanmelding! Wat heb ik getwijfeld… Ik heb er zelfs nog (heel even) aan gedacht om het toch maar af te zeggen. Dat was mijn hoofd, maar mijn hart zei: Ga!
En met de kennis van nu: ik had mezelf geen mooier cadeau kunnen geven dan een truffelceremonie. Om het oude los te laten en een nieuwe te verwelkomen.
Ik had geen flauw idee wat ik kon verwachten. Maar vanaf het moment dat ik binnenkwam bij Lichtjes aan de Haven, heb ik me veilig en vertrouwd gevoeld. Als een warme deken die om me heen werd gelegd, met alleen maar fijne mensen.
Een klein spannend moment was er nog toen de truffelschaaltjes binnenkwamen – nu ging het toch echt gebeuren. Maar de setting maakte dat die spanning heel snel verdween als sneeuw voor de zon. Want nog geen uur later (voor mijn gevoel) lag ik te schaterlachen met ‘mijn buurman’. Nog nooit zo hard gelachen met een volledig onbekende! Het bijzondere was dat hij achteraf vertelde dat hij dit ook zo had ervaren, gevoeld, zonder dat we ons daar op dat moment bewust van waren. Dat was het hoofdstuk lol. Maar klaarblijkelijk was er ook nog iets anders wat ik aan te kijken had.
Voor ik naar Schoonhoven vertrok, had ik – na wat wikken en wegen – toch maar een foto van mij met mijn vader (die 23 jaar geleden volledig onverwachts ineens tussenuit piepte) in mijn tas gestopt. Wie weet zou het nog een ‘teken van leven’ kunnen brengen, dacht ik. Laat ik die kans toch maar grijpen (stille hoop). Mijn gedachte was om het dan even samen fijn te hebben, even gezellig ‘bijkletsen’ met een drankje.
Maar het pakte anders uit.
Uit onverwachte hoek kwam het hoofdstuk oud zeer, terwijl ik dacht dat ik dat allang verwerkt had. Máár… hij was er wel, mijn vader. Alleen niet om een biertje of een wijntje te drinken. Zo hard als ik daarvoor gelachen had met mijn buurman, zo hard heb ik vervolgens gehuild. Wat een tranen. Wat een verdriet kwam daar, na al die jaren, alsnog om de hoek kijken. Moet dit nou echt? heb ik nog gevraagd. Maar klaarblijkelijk vond hij óók dat hij destijds iets te snel was vertrokken. En moest ik dit afscheid nog een keer herbeleven, zodat er nu wél uitgesproken kon worden hoeveel hij van mij, mijn broer en mijn moeder heeft gehouden.
Tegelijkertijd vertelde hij me dat ik – dat wíj – moesten weten dat we het nog steeds niet alleen hoeven te doen. Of ik dat ook even wilde doorgeven aan mijn broer en moeder. Hij zou er altijd zijn. Van bovenaf. Als een lighthouse. Een baken.
Zou het daarom zijn dat ik onderweg naar Schoonhoven dat ene liedje van The Wanderer nog heb beluisterd?
De dag na de ceremonie voelde ik de behoefte om dit alles nog verder een plek te geven. Ik ben naar de vuurtoren van Westkapelle gereden, heb hem beklommen, als aandenken een kleine vuurtoren mee naar huis genomen, en een lange strandwandeling gemaakt. Ik denk dat de cirkel nu rond is. Ik laat de vuurtoren licht geven voor de toekomst.
En in diezelfde symboliek zie ik ook Kitty, met Lichtjes aan de Haven, als een lichtbaken. Een lighthouse. Want met deze ceremonie schijnen ook dáár lichtjes over dat wat bij jou in de schaduw ligt – en wijzen ze je de weg.
Al met al denk ik dat het geen toeval is dat ik hier terecht ben gekomen. En ik ben intens dankbaar voor wat ik heb mogen ontvangen.
“You can be right here and leave behind your fear in this house that we’ve built.”
(The Lighthouse – The Wanderer)
De vibe is nog steeds voelbaar. Ik begin met iets nieuws: mijn lighthouse. Ik had geen mooiere manier kunnen bedenken. En met dat baken erbij… wordt het vast een schitterend jaar.
Lieve Kitty, Floor en Max – wat was het fijn dat jullie er waren.
Ik wens dat ook jullie volop in het licht mogen staan ✨💫
Een dikke, dankbare knuffel,
Mariëlle
Eerlijk is eerlijk: ik had nooit gedacht dat ik via een kennis op dit pad terecht zou komen – laat staan dat een truffelceremonie iets voor mij zou zijn. En toch… vanaf het moment dat ik kennismaakte met Lichtjes aan de Haven, begon mijn innerlijke reis. Wat begon als een sprong in het diepe, groeide uit tot een pad vol persoonlijke groei, betekenis en onverwachte wendingen.
