Beheerder | Go Advised Group

Richard

“Sinds mijn eerste truffelceremonie bij Lichtjes aan de Haven is er meer veranderd dan ik ooit had kunnen vermoeden.”

Eerlijk is eerlijk: ik had nooit gedacht dat ik via een kennis op dit pad terecht zou komen – laat staan dat een truffelceremonie iets voor mij zou zijn. En toch… vanaf het moment dat ik kennismaakte met Lichtjes aan de Haven, begon mijn innerlijke reis. Wat begon als een sprong in het diepe, groeide uit tot een pad vol persoonlijke groei, betekenis en onverwachte wendingen.

De truffelceremonies en retraites hielpen me om oude patronen los te laten, mijn intuïtie te versterken en echt te gaan voelen. Ik leerde keuzes maken vanuit mezelf, en los te komen van wat niet meer klopte. Wat eerst onmogelijk leek, bleek ineens wél te kunnen.

Ik heb geen moment spijt gehad van die eerste sessie. Sindsdien ben ik meegegaan op avontuur – zelfs naar Zuid-Afrika. En elke keer opnieuw brengt het me dichter bij mezelf.

Lichtjes aan de Haven is voor mij een plek waar echte transformatie mogelijk is. Met liefde, warmte, humor en diepgang. Misschien ben ik zelf ook wel een lichtje geworden 💡

Richard Read Post »

Anonieme deelnemer

“Ik voel me meer mezelf dan ooit”

Lieve mensen van Lichtjes aan de Haven,

Het heeft even geduurd voordat ik de woorden vond, maar ik wilde écht de tijd nemen om dit te schrijven. Want wat er bij jullie gebeurde, is bijna niet in woorden te vangen. En tegelijk wil ik het toch proberen, want jullie mogen weten wat het voor me betekend heeft.

Toen ik vertrok uit Schoonhoven voelde ik al: dit was bijzonder. Maar ik had niet kunnen voorspellen hoeveel impact het zou hebben – op mijn leven, op mijn kijk op mezelf, op mijn relaties. Ik had gehoopt op inzicht en zachtheid, maar wat ik kreeg was veel meer dan dat.

Een paar dagen later vertrok ik naar New York, en het voelde alsof die reis een verlengstuk werd van de innerlijke reis die ik bij jullie begonnen was. Alles klopte. Er was rust. Geen twijfels. Bijna geen innerlijke saboteurs (ze zijn er nog hoor, maar ik weet nu: dat is oké). Wat er vooral was? Liefde. Zelfliefde. En een diep gevoel van thuiskomen bij mezelf.

Ik voel me als mens veranderd, en tegelijk ook méér mezelf dan ooit. Tijdens de busreis naar huis schreef ik al een paar zinnen op – woorden die me nu nog steeds helpen om dit gevoel vast te houden. Ze zijn een soort kompas geworden.

De liefde die ik weer voel voor mezelf én voor de mensen om me heen – en in het bijzonder voor mijn partner – is weer helder en krachtig aanwezig. We hebben elkaar weer gevonden, maar vooral: ik heb mezelf teruggevonden.

Natuurlijk zijn er nog momenten van twijfel, pijn of verdriet. Mijn neiging tot overdenken en mezelf verliezen in negatieve gedachten is niet in één keer verdwenen. Maar ik kan er nu naar kijken met zachtheid. En ik weet hoe ik de weg terugvind. Die dag bij jullie heeft iets opengezet wat ik niet meer wil – en denk ik ook niet meer kán – sluiten.

In New York heb ik prachtige mensen ontmoet. Open gesprekken gevoerd. Momenten van pure stilte en dankbaarheid ervaren, midden in de drukte van een wereldstad. Ik voelde me zó levend. Alsof mensen aan me konden zien dat ik iets te geven had. Liefde.

Het ‘gewone’ leven is hierdoor niet gewoon meer. Het is intenser, zachter, rijker. Ik ben zo dankbaar voor alles en iedereen om me heen. En voor de kracht die ik in mezelf heb hervonden.

Dank jullie wel. Echt. De bedding die jullie creëren is zó veilig en liefdevol. Het voelt als een plek waar je kunt thuiskomen in jezelf, zonder masker. Ik hoop dat nog heel veel mensen zich door jullie werk laten aanraken, verzachten en helen.

En ja, soms ben ik bang dat ik het gevoel weer kwijtraak. Maar ik schrijf, ik adem, ik herinner. En ik vertrouw erop dat het blijft. Of in ieder geval: dat ik het steeds weer terug kan vinden.

Heel veel liefs,
Anonieme deelnemer

Anonieme deelnemer Read Post »

Mariëlle

Lichtjes aan de Haven en een Lighthouse

Het plantmedicijn had me ‘geroepen’, maar waarom wilde ik dit eigenlijk? Wat vond ik het spannend na mijn aanmelding! Wat heb ik getwijfeld… Ik heb er zelfs nog (heel even) aan gedacht om het toch maar af te zeggen. Dat was mijn hoofd, maar mijn hart zei: Ga!

En met de kennis van nu: ik had mezelf geen mooier cadeau kunnen geven dan een truffelceremonie. Om het oude los te laten en een nieuwe te verwelkomen.

Ik had geen flauw idee wat ik kon verwachten. Maar vanaf het moment dat ik binnenkwam bij Lichtjes aan de Haven, heb ik me veilig en vertrouwd gevoeld. Als een warme deken die om me heen werd gelegd, met alleen maar fijne mensen.

Een klein spannend moment was er nog toen de truffelschaaltjes binnenkwamen – nu ging het toch echt gebeuren. Maar de setting maakte dat die spanning heel snel verdween als sneeuw voor de zon. Want nog geen uur later (voor mijn gevoel) lag ik te schaterlachen met ‘mijn buurman’. Nog nooit zo hard gelachen met een volledig onbekende! Het bijzondere was dat hij achteraf vertelde dat hij dit ook zo had ervaren, gevoeld, zonder dat we ons daar op dat moment bewust van waren. Dat was het hoofdstuk lol. Maar klaarblijkelijk was er ook nog iets anders wat ik aan te kijken had.

Voor ik naar Schoonhoven vertrok, had ik – na wat wikken en wegen – toch maar een foto van mij met mijn vader (die 23 jaar geleden volledig onverwachts ineens tussenuit piepte) in mijn tas gestopt. Wie weet zou het nog een ‘teken van leven’ kunnen brengen, dacht ik. Laat ik die kans toch maar grijpen (stille hoop). Mijn gedachte was om het dan even samen fijn te hebben, even gezellig ‘bijkletsen’ met een drankje.

Maar het pakte anders uit.

Uit onverwachte hoek kwam het hoofdstuk oud zeer, terwijl ik dacht dat ik dat allang verwerkt had. Máár… hij was er wel, mijn vader. Alleen niet om een biertje of een wijntje te drinken. Zo hard als ik daarvoor gelachen had met mijn buurman, zo hard heb ik vervolgens gehuild. Wat een tranen. Wat een verdriet kwam daar, na al die jaren, alsnog om de hoek kijken. Moet dit nou echt? heb ik nog gevraagd. Maar klaarblijkelijk vond hij óók dat hij destijds iets te snel was vertrokken. En moest ik dit afscheid nog een keer herbeleven, zodat er nu wél uitgesproken kon worden hoeveel hij van mij, mijn broer en mijn moeder heeft gehouden.

Tegelijkertijd vertelde hij me dat ik – dat wíj – moesten weten dat we het nog steeds niet alleen hoeven te doen. Of ik dat ook even wilde doorgeven aan mijn broer en moeder. Hij zou er altijd zijn. Van bovenaf. Als een lighthouse. Een baken.

Zou het daarom zijn dat ik onderweg naar Schoonhoven dat ene liedje van The Wanderer nog heb beluisterd?

De dag na de ceremonie voelde ik de behoefte om dit alles nog verder een plek te geven. Ik ben naar de vuurtoren van Westkapelle gereden, heb hem beklommen, als aandenken een kleine vuurtoren mee naar huis genomen, en een lange strandwandeling gemaakt. Ik denk dat de cirkel nu rond is. Ik laat de vuurtoren licht geven voor de toekomst.

En in diezelfde symboliek zie ik ook Kitty, met Lichtjes aan de Haven, als een lichtbaken. Een lighthouse. Want met deze ceremonie schijnen ook dáár lichtjes over dat wat bij jou in de schaduw ligt – en wijzen ze je de weg.

Al met al denk ik dat het geen toeval is dat ik hier terecht ben gekomen. En ik ben intens dankbaar voor wat ik heb mogen ontvangen.

“You can be right here and leave behind your fear in this house that we’ve built.”
(The Lighthouse – The Wanderer)

De vibe is nog steeds voelbaar. Ik begin met iets nieuws: mijn lighthouse. Ik had geen mooiere manier kunnen bedenken. En met dat baken erbij… wordt het vast een schitterend jaar.

Lieve Kitty, Floor en Max – wat was het fijn dat jullie er waren.
Ik wens dat ook jullie volop in het licht mogen staan ✨💫

Een dikke, dankbare knuffel,
Mariëlle

Mariëlle Read Post »

Beetje bij beetje werd de ui afgepeld

Ik kende Kitty al van de truffelceremonies, waar ik meerdere keren aan had deelgenomen. Iedere keer was weer bijzonder, waardevol en fijn.

Via via was ik bij haar terechtgekomen, omdat ik – ondanks jarenlange behandelingen binnen de GGZ – nog steeds afgestompt was van mijn gevoel. De verbinding tussen mijn hoofd en lichaam voelde geblokkeerd. Of zoals een psychiater ooit tegen me zei: “Je hebt een psychische dwarslaesie.”

Tijdens de truffelceremonies begon die blokkade langzaam te verzachten. Beetje bij beetje werd de ui afgepeld. Altijd precies zoveel als ik aankon. En telkens genoeg om weer een stap vooruit te zetten.

Ik voelde me veilig en geborgen in de begeleiding van Kitty en haar team. Met overgave en vertrouwen keek ik steeds weer uit naar een nieuwe ceremonie – en uiteindelijk ook naar de retraite in Spanje, waar ik al vaak beelden van had gezien. Maar vlak voor vertrek kwam ik onverwacht in een depressie terecht. Ik verloor het vertrouwen in mezelf, was uitgeput, en raakte letterlijk rock bottom.

En toen zag Kitty mij. Echt.

Tijdens één van de deelrondes wilde ik overslaan – omdat ik niemand tot last wilde zijn. Maar Kitty gaf me zachtjes, liefdevol een duwtje. Ze stelde precies de juiste vragen. En ik kon delen wat ik normaal liever verborgen hield. Doordat ik me niet meer hoefde te verschuilen, begon er iets te verschuiven. Iets wezenlijks. Ieder dag gebeurde er iets moois, iets kleins of groots – maar altijd raak.

Aan het eind van de week voelde ik me dichter bij mezelf dan ik in lange tijd geweest was. Ik stond steviger. Voelde me krachtiger. En ik wist: ik ben klaar om de weg naar zelfacceptatie en zelfliefde verder te bewandelen. Wat kijk ik daar naar uit.

Toen ik thuiskwam werd ik opgewacht door mijn gezin. Mijn man keek me aan en zei:
“Wauw schat… wat zie jij er opgeruimd en ontspannen uit!”

En dat, dat is allemaal te danken aan deze bijzondere vrouw en deze magische plek. 💫

Dankjewel, lieve Kitty.

Beetje bij beetje werd de ui afgepeld Read Post »

Tanja

De retraite naar Spanje van mei 2025 was een geweldige ervaring. Daarvoor heb ik ook aan allerlei andere activiteiten zoals de verbonden ademhaling en Body & Soul avonden deelgenomen. Ik gun ieder…

LEES DE VOLLEDIGE ERVARING >

Tanja Read Post »

Susan

Lieve Kitty, Floor & Elroy, Ben rustig alle kennis wat ik dit weekend heb mogen ontvangen en ervaren langzaam tot mij aan het nemen. Het sijpelt naar binnen vanaf mijn kruin tot aan mijn tenen.

LEES DE VOLLEDIGE ERVARING >

Susan Read Post »

Hans

Afgelopen vrijdag bij Lichtjes aan de Haven geweest voor een heel bijzondere Valentijn truffelceremonie. Voor mij al voor de derde keer, maar deze was extra bijzonder omdat die samen met mijn vrouw, d…

LEES DE VOLLEDIGE ERVARING >

Hans Read Post »

De mooiste reis die ik ooit heb gemaakt

Ik hou van reizen. Ik ben in landen geweest zoals Thailand, Brazilië, Vietnam en Bali.
Ik heb al zoveel moois mogen zien en meemaken.

En toch… als je mij nu, een week na de retraite met Lichtjes op reis in Spanje, zou vragen: Wat is je mooiste reis tot nu toe geweest?
Dan zou ik zonder twijfel zeggen: de reis die ik in mezelf heb gemaakt.

Tijdens deze week heb ik leren loslaten. Rust in mezelf teruggevonden. Mezelf laten opstijgen – en weer zachtjes laten landen. Door Kitty was alles tot in de puntjes verzorgd, zodat ik alleen nog maar hoefde te zijn. Alleen maar hoefde te voelen.

En natuurlijk is er ook onwijs gelachen, heerlijk gegeten, en heb ik de fijnste reisgenoten ooit ontmoet.

By far het mooiste cadeau dat ik mezelf heb kunnen geven.

De mooiste reis die ik ooit heb gemaakt Read Post »

JP Heck

“Een ervaring die nog steeds doorwerkt”

Lichtjes aan de Haven voelt als een plek waar álle gevoelens er mogen zijn. Een plek waar je de wereld om je heen even kunt vergeten, en de volledige focus op jezelf mag leggen – zonder dat dat egoïstisch voelt.

Om eerlijk en kritisch naar mezelf te kunnen kijken, moest ik als man een stukje trots loslaten. De ceremonie met alleen mannen maakte het extra bijzonder. Het was mooi om te merken dat meer mannen met dezelfde dilemma’s worstelen als ik. Dat gaf herkenning én ruimte.

Tijdens deze dag heb ik een ontspannende ademsessie en een truffelceremonie ervaren. Het is bijzonder hoe Kitty een veilige sfeer weet te creëren waarin je echt kunt loslaten – je emoties, je controle, je masker. Ze weet je te raken op een manier die zacht én doeltreffend is.

Maanden later denk ik nog steeds terug aan de inzichten die ik toen opdeed. Die ervaring beïnvloedt nog altijd de keuzes die ik maak in het dagelijks leven.

Het heeft mijn leven écht verrijkt.
Ik ben ontzettend dankbaar dat Lichtjes aan de Haven mij deze ervaring en ontwikkeling heeft meegegeven.

JP Heck Read Post »

Jane

“Wat kan het leven mooi zijn als je jouw eigen stem volgt”

Vanaf het moment dat ik voor het eerst over ayahuasca las, voelde ik de roep van plantmedicijnen. Maar zoals dat zo vaak gaat, waren er altijd redenen om het niet te doen: te duur, te ver weg, verkeerde timing.

Totdat ik vorige maand ziek thuis kwam te zitten. Ik voelde aan alles dat het tijd werd om te luisteren naar die stem in mij die me vertelde dat het tijd was om mijn eigen pad te gaan bewandelen. Dus besloot ik mezelf een truffelsessie cadeau te doen.

Toen ik boekte voelde ik meteen een grote ja. Zelfs toen later de angst en twijfel de kop opstaken, kwam ik steeds terug bij die eerste ja. Ik besloot te vertrouwen.

En zo stond ik gisteren voor de deur van Kitty van Lichtjes aan de Haven. Een prachtig pand in een bijzonder stadje. Ik voel me onzeker en kwetsbaar, maar ergens weet ik: ik ben op de juiste plek.

Tijdens de meditaties en ademsessies komt er al veel los. Ik voel me verbonden. Licht.

En dan is het tijd voor de truffels.

Ik lig op een matras, wachtend tot de truffels hun werk gaan doen. Mijn buurvrouw is duidelijk al op reis: ze rolt van de ene zij naar de andere, barst in snikken uit en begint even later hardop te lachen. Bij mij gebeurt er… niets. Is dít het nu? Wat als het bij mij niet werkt? Wat een teleurstelling. Kitty zit met gesloten ogen aan de andere kant van de ruimte, op een troon van witte kussens. Ik denk: ik zal haar ook wel teleurstellen, zo onbewogen als ik hier lig.

Ik voel een vlaag van misselijkheid en kijk naar het spuugemmertje naast me. De felgekleurde alpaca’s op de print lijken me spottend aan te kijken. Ik hoop maar dat ik het niet hoef te gebruiken. De zachte ontspanningsmuziek klinkt opeens oorverdovend, alsof ik in een drukke club te dicht bij de boxen sta.

Als ik me omdraai, kijk ik recht in de ogen van mijn buurvrouw. Ze zegt de stem van Herman van Veen te herkennen in de indianenmuziek. “Volgens mij is Herman verdwaald en roept hij ons. Luister maar.” Ze begint onbedaarlijk te lachen. Haar lach is zo aanstekelijk dat ik wel mee móet doen.

Kitty komt bij ons zitten en we lachen met zijn drieën tot de tranen over onze wangen rollen. Dan voel ik me rustig worden en sluit mijn ogen. Kitty zit tussen ons in als een moedergodin die over ons waakt. Ze wiegt zachtjes heen en weer op de muziek. Ik voel mezelf wegzakken. Down the rabbit hole.

Ik ga dieper en dieper mijn lichaam in. Ik zweef door licht en kleur. Mijn borstkast voelt zwaar en ik voel mijn hart openbreken. Wat ik zie is niet in woorden te vatten. Ik lijk vleugels te hebben en word overspoeld door een zachte, warme, vrouwelijke kracht. Liefde vult de ruimte. Het is thuiskomen. Thuiskomen in iets dat er altijd al was.

Ik heb mijn ogen dicht, maar de tranen stromen over mijn wangen. Tranen van dankbaarheid, verwondering, oud verdriet. Dát dit er mag zijn. Beelden wisselen zich af als in een film: gouden geometrische vormen, uitgestrekte vlaktes in onwerelds groen. Ik voel een diepe verbondenheid met de aarde, met de mensen in mijn leven, én met de twee vrouwen in de ruimte.

Wat ben ik dankbaar voor deze ervaring. Een ervaring waarvan ik voel dat die nog lang door zal werken.

De vriendin die mij thuisbracht zei bij aankomst dat ze haar auto niet meer uit wilde stappen. “Er zit nog zoveel liefde in deze auto,” zei ze. En ik snapte precies wat ze bedoelde.

Dankjewel, Kitty, voor jouw liefdevolle en veilige begeleiding.
Wat kan het leven mooi zijn als je jouw eigen stem volgt!

Liefs, Jane

Jane Read Post »

Laura

“Ik voelde me intens gelukkig – en gedragen”

Lieve mensen van Lichtjes aan de Haven,

Dank jullie wel voor afgelopen zaterdag. Wat een magische dag.

Ik vind het lastig om via Google een review te plaatsen. Ik werk in de financiële wereld, waar niet iedereen even open-minded is 😉 en ik kom uit een streng gelovig gezin. Daarom deel ik mijn ervaring op deze manier – gebruik het gerust, want juist de recensies en ervaringsverhalen van anderen hebben míj over de streep getrokken. Maar dan wel graag in volledige anonimiteit.

De truffels begonnen al vrij snel te werken. De beginfase voelde heel spiritueel aan, en dat vond ik – mede door mijn achtergrond – best spannend. Mijn hoofd wilde begrijpen en controleren wat er gebeurde. Totdat ik werd meegezogen in de emoties van mijn buurvrouw. En dat veranderde alles. Vooral omdat ik toen de controle kon loslaten.

Ik kreeg diepe inzichten over mijn moeder – dat zij in mijn jonge jeugd bepaalde behoeften niet kon vervullen. En ik kon haar vergeven, zonder oordeel. Alles voelde ineens zacht en kloppend. Helemaal goed en oké. Totaal niet gecompliceerd.

Daarna werd ik me weer bewust van de ruimte en mijn lichaam (in de fase daarvoor voelde ik mijn lichaam niet meer en heb ik regelmatig even mijn tenen bewogen om te checken of ze er nog waren :). Vanaf dat moment was het vooral genieten. Een intens geluksgevoel, liefde voor alles om me heen – de natuur, de muziek, het leven. Ik zat daar gewoon verliefd op het bestaan te zijn. Regelmatig met tranen van dankbaarheid in mijn ogen. De muziek was ook echt hemels.

Een bijzonder moment was toen je met een klankschaal boven mijn hoofd liep. Dat geluid voelde als de echo van alle weerstand die ik kreeg toen ik jaren geleden een ander pad koos dan mijn omgeving. Maar nu voelde ik me sterk. Alsof ik het aankon. Alsof ik het áltijd al aankon. Destijds vond ik het enorm lastig om anderen teleur te stellen – en hoewel ik mijn eigen pad wel heb gevolgd, ging dat niet zonder een heftige innerlijke strijd. In mijn huidige leven ben ik nog steeds vaak aan het pleasen, en dit was dan ook een mooi inzicht.

Aan het einde van de ceremonie kreeg ik hoofdpijn (die er ’s ochtends al zat door de spanning) en voelde alles even wat te veel. Het eten ging moeizaam naar binnen, en op de terugweg kon ik het woord ‘truffels’ niet eens horen zonder braakneigingen. Maar eenmaal thuis, met een banaan en een stroopwafel, landde alles weer. Het negatieve randje trok weg en ik kon met veel plezier terugkijken op alles. Raar goedje, die truffels 😀

De dagen erna bleven er momenten terugkomen – van mystiek, herkenning, zachtheid. Dingen die me deden denken aan onze vakantie in de Highlands, waar het ook zo mystiek voelde. En zelfs aan scènes uit Harry Potter. Het hele proces is nog steeds aan het integreren. En wat voelt dat waardevol.

Dank jullie wel voor de liefdevolle begeleiding. Jullie creëerden een bedding waarin ik me totaal veilig voelde. Veel succes met jullie moedige missie. Je hebt mij in ieder geval overtuigd dat iedereen dit minstens één keer in zijn leven gedaan moet hebben.

Nogmaals bedankt en veel liefs,
Laura

Laura Read Post »

Scroll naar boven