Vandaag fiets ik in de natuur. Ik heb het even nodig.
Na twee dagen ceremonies en een dag opleiding erachteraan. Ik zie dat de natuur precies klopt bij wat ik vanbinnen voel.
Want vandaag regent het. De zon schijnt. Ik zie hagel. Het waait en ook is het windstil. Ik zie wolken en strakblauwe lucht. Het is er allemaal. Het heeft zelfs gesneeuwd.
Eigenlijk bij alle ceremonies die hier zijn, gebeurt precies dit. Deelnemers voelen soms lang weggestopte stroming. En tegelijk zijn er golven liefde, nieuw leven. Terugkijkend, vooruitblikkend; het is er allemaal. Storm en regen. En ook de zon op je huid.
Eén van de deelnemers sprak zo mooi; we zijn allemaal verschillend, en tegelijk zó hetzelfde. Verbonden.
En ik kijk naar de natuur, vanaf de plek waar ik eventjes stop.
Dankbaar voor alle mensen die in ons huis, in de energie en in mijn hart aanwezig waren dit weekend.
Ik heb ze gezien.
En ik zou ze állemaal wel willen bellen en mailen, hoe het met ze gaat. Want wát was het bijzonder.
En wat zijn mensen toch dapper. Maar ik doe het niet. Mijn fiets en ik schakelen even af.
Toch… als ik hier sta, denk ik weer aan de ceremonies. En zie ik zóveel paralellen.
Je hebt altijd de keuze welke kant je opkijkt. Het is er állemaal. Zie je de ‘dode’ takken of juist de ontluikende knoppen? Zie je het pad vanwaar je kwam, of juist de weg die voor je ligt?
Zie je de nutteloze takjes of het nest dat ervan gemaakt wordt?
Zie je wolken of de zon?
Ik zie vooral het bloemetje. Dat zich niet afvraagt of ze daar wel goed staat. Of dit haar bestemming is. Of ze misschien teveel geeft.
Of juist teveel neemt. Of ze wel mooi genoeg is, of slim genoeg. Ze staat hier gewoon. Zonder vragen.
Precies goed.
Een dikke dank-je-wel voor alle toppers die hier de afgelopen dagen waren. Een diepe buiging voor jullie.
Geniet van de zon en je nieuwe lucht. En wat je niet kunt veranderen… laat lekker waaien!
