Deze handen houden normaalgesproken een scalpel vast. Je weet wel; een operatiemes. Ze horen bij iemand die zich chirurg mag noemen. Hij die mensen beter probeert te maken.
Vandaag is alles anders. Of misschien toch niet. Want mensen beter maken, dat gebeurt ook tijdens een truffelceremonie.
De tonen vanuit de sjamanendrum die hij intuïtief gepakt heeft, galmen door de ruimte. Het ritme van kennis en kunde. Hij denkt dat hij zomaar wat doet. Ondenkbaar tijdens een operatie, logisch in deze ruimte.
Deze arts. In een flits zie ik hem zitten in de bibliotheek. Waar hij ongetwijfeld vele uren heeft doorgebracht. Omdat alles bewijsbaar moet zijn. Lezen, een kritische blik hebben. Hij weet niet beter. Of toch wel? Vandaag is hij de hele dag bij ons. Ik heb hem gevraagd als één van de begeleiders van een truffelceremonie. Hij vertelt dat hij thuiskomt. Dat het ritme er als vanzelf is. Wetenschap tussen al de regels door.
Vandaag komen we samen. De mensen, de ideeën, het vertrouwen, de angsten en de liefde. Als in één grote operatie waarin we elkaar beter maken.
En ik… ik ben geraakt, door zijn heldendom. Hij doet iets wat niet gewoon is in zijn wereld. Ik ben stil en dankbaar. Omdat ik niet had gedacht dat ik ooit een chirurg mijn collega zou noemen. Ik dacht dat ik dat niet zou durven.
En de scalpel, die mag hij thuislaten. De tonen vanuit zijn sjamanendrum zijn scherp genoeg. Ze worden liefdevol in onze ziel gehecht.