Skip to content Skip to sidebar Skip to footer

Neus dicht en springen (ervaring truffelceremonie)

Geschreven door Yolanda van https://www.xifotografie.nl/

Ik heb iets gedaan wat ik vroeger NOOIT gedaan zou hebben.

Drugs, (te veel) alcohol, partypilletjes of paddo’s: mij niet bellen. Ik ben okee met mezelf en heb al die spullen niet nodig om gelukkig te zijn, of vrolijk te worden. Ik ben nog nooit zo dronken geweest dat ik de weg kwijt was, heb nooit gerookt, geen pilletjes genomen. Ik zou niet weten waarom ik het wel zou doen.

De afgelopen jaren heb ik zo veel mensen gesproken die het wel durfden: zich overgeven, éven die controle verliezen. Het maakte me nieuwsgierig. Maar ik ben niet zo, ik hoef dat niet, ik hou nou eenmaal van controle… Shit, daar wringt de schoen… Ik wil eigenlijk ook wel eens ervaren hoe het is om alles los te laten. Om je niet druk te maken of je wel ‘in control’ bent. Om te vliegen.

Ayahuasca, partypilletjes, cacaoceremonies, zweethutten. Ik las er van alles over, maar durfde niet te springen. Tot ik afgelopen week vanuit meerdere hoeken werd gewezen op het feit dat het misschien best wel eens ‘goed’ voor me zou kunnen zijn. Dat ik het gewoon maar eens moest proberen, omdat het voor de mensen die ik sprak zoveel helderheid had opgeleverd…

Dus googelde ik afgelopen zaterdag op @lichtjesaandehaven. En daar werd een dag later een Truffelceremonie mét een fijne ademhalingsmeditatie gegeven. Ik deed mijn neus dicht en sprong…

Daar zat ik dan: zondagochtend in Schoonhoven (wat een ongelooflijk mooi stadje is dat!). In mijn eentje, tussen vier anderen die dezelfde ceremonie zouden ondergaan. Ik was de enige die nog nooit van zijn leven iets had ingenomen, maar ze stelden me gerust. Ik zou een mooie reis gaan maken.

De begeleiding is geweldig. Ik heb me geen moment verloren gevoeld, ondanks de lichte spanning die ik voelde. Nadat iedereen zijn truffels had ingenomen duurde het niet lang of mijn mede-truffelaars gingen onder zeil. Mijn buurvrouw lag helemaal gevouwen van het lachen, een ander ging zwaar ademhalen.

En ik zat rechtop, met mijn ogen open, te wachten of ik nog iets ging voelen. Ik was een beetje teleurgesteld in mezelf: ik voel helemaal niks, waarom niet? Durf ik me nou niet over te geven? Werkt het bij mij niet? Moet ik hier nu vier uur lang gaan zitten kijken hoe anderen liggen te trippen?

Waar het bij anderen een kwartier duurde, kwamen bij mij na drie kwartier plotseling grafische patronen voorbij als ik mijn ogen sloot. Ik ben gaan liggen, en voelde dat ik me langzaam overgaf aan de reis. Retespannend, iedere keer een stukje dieper. Ik vond het een fijn idee dat ik mezelf nog steeds was, als ik mijn ogen opende was ik gewoon in Schoonhoven met mezelf. Maar als ik ze sloot ging ik zweven. En ik wilde zweven, dus ik hield mijn ogen dicht.

De vier uur vlogen voorbij alsof het tien minuten waren. Toen ik mijn ogen opendeed voelde ik een enorme connectie met de mensen om mij heen, maar vooral met mezelf. Je kunt dus de controle verliezen, zonder jezelf te verliezen. Wat een fijn inzicht! Ik krijg er nog kippenvel van. De komende dagen ga ik alles lekker laten landen, en ik ga gewoon even onbeschaamd trots op mezelf zitten wezen dat ik dit durfde!

Hoe fijn om deze vrijheid te voelen. Dat hou ik nog even vast tot ik het los durf te laten.

Ook eens een truffelceremonie meemaken? Hier vind je alle data en mogelijkheden.