Gisteren gebeurde er iets magisch.
Vlak nadat ik het nieuws had gehoord dat er waarschijnlijk een behoorlijke lockdown zat aan te komen, waarbij ook Lichtjes aan de Haven haar deuren weer moet sluiten, ging ik een ademhalingssessie in.
En iedereen die dit ook wel eens heeft gedaan, weet hoe indrukwekkend dat kan zijn.
Ik lag in Yrseke, Zeeland, in een prachtige ceremonieruimte. Waar ik, tot het verboden werd, Ayahuasca ceremonies hielp begeleiden en zelf ook een aantal keer van dit krachtige plantmedicijn dronk.
Dit keer lag ik er, onder begeleiding van ‘onze’ ademcoach Floor, onder de klanken van een ‘moederdrum’, te ademen. De trillingen van de mega-pauk denderden door mijn lichaam.
Zeeland trilde los. En ik erbij.
Wat bovenkwam was een rotsvast vertrouwen. Ik zag lichtjes. Ik zag Lichtjes aan de Haven en het stevig fundament dat gebouwd is in zo’n korte tijd. Omdat het klopt.
Ik zag de fantastische activiteiten die we organiseren, met de Mannen-Truffel-Ceremonie van de dag ervoor nog helder op mijn netvlies. Wat een zachte kracht.
Ik ademde door en besefte weer dat dit het enige is dat we moeten doen. Ademen. En feitelijk gaat ook dit vanzelf. De rest zijn kadootjes.
Natuurlijk is Corona geen kadootje. Net zoals het verplicht moeten sluiten dat ook niet is. We komen niet in aanmerking voor overheidssteun omdat ons bedrijf daarvoor te kort bestaat. Op dat gebied geen kadootjes voor ons.
Wat wel een kadootje is, is de mogelijkheid om zelf te bepalen hoe je naar dingen kijkt. En te vertrouwen.
Dat is precies wat we gaan doen. Ook nu weer.
We bouwen door op ons fundament. En misschien hebben we zelfs wel weer tijd om een stukkie te wandelen. Om op adem te komen. Om stappen te maken of stil te staan.
We zien wel.
Lichtjes aan de Haven blijft gesloten tot 19 januari, zoals de overheid van ons vraagt. We gaan aan de slag om, samen met onze huurders, iedereen zo goed mogelijk te informeren. Geef ons even de tijd om dit zo optimaal mogelijk te doen.
Als niets om je heen hetzelfde blijft, wordt alles vanzelf bijzonder.
En iedereen die dit ook wel eens heeft gedaan, weet hoe indrukwekkend dat kan zijn.
Ik lag in Yrseke, Zeeland, in een prachtige ceremonieruimte. Waar ik, tot het verboden werd, Ayahuasca ceremonies hielp begeleiden en zelf ook een aantal keer van dit krachtige plantmedicijn dronk.
Dit keer lag ik er, onder begeleiding van ‘onze’ ademcoach Floor, onder de klanken van een ‘moederdrum’, te ademen. De trillingen van de mega-pauk denderden door mijn lichaam.
Zeeland trilde los. En ik erbij.
Wat bovenkwam was een rotsvast vertrouwen. Ik zag lichtjes. Ik zag Lichtjes aan de Haven en het stevig fundament dat gebouwd is in zo’n korte tijd. Omdat het klopt.
Ik zag de fantastische activiteiten die we organiseren, met de Mannen-Truffel-Ceremonie van de dag ervoor nog helder op mijn netvlies. Wat een zachte kracht.
Ik ademde door en besefte weer dat dit het enige is dat we moeten doen. Ademen. En feitelijk gaat ook dit vanzelf. De rest zijn kadootjes.
Natuurlijk is Corona geen kadootje. Net zoals het verplicht moeten sluiten dat ook niet is. We komen niet in aanmerking voor overheidssteun omdat ons bedrijf daarvoor te kort bestaat. Op dat gebied geen kadootjes voor ons.
Wat wel een kadootje is, is de mogelijkheid om zelf te bepalen hoe je naar dingen kijkt. En te vertrouwen.
Dat is precies wat we gaan doen. Ook nu weer.
We bouwen door op ons fundament. En misschien hebben we zelfs wel weer tijd om een stukkie te wandelen. Om op adem te komen. Om stappen te maken of stil te staan.
We zien wel.
Lichtjes aan de Haven blijft gesloten tot 19 januari, zoals de overheid van ons vraagt. We gaan aan de slag om, samen met onze huurders, iedereen zo goed mogelijk te informeren. Geef ons even de tijd om dit zo optimaal mogelijk te doen.
Als niets om je heen hetzelfde blijft, wordt alles vanzelf bijzonder.
