Stil, omdat ik zomaar iets heb ontvangen, zonder dat er iets van me verwacht wordt. Ze hees me vorige week in een jurk die ze al weken daarvoor besteld had. Voor mij.
Omdat ze iets wilde vastleggen dat zo veel lichtjes symboliseert
Lichtjes van mensen die bij mij komen. Maar dit keer bij haar, in háár studio. Ze stak lichtjes aan voor me, fel schijnend op dé jurk. Ik hoefde alleen maar te verschijnen en niet te geloven in mijn eigen angsten.
Omdat er glans is, omdat er glitter is. Altijd. Vlammetjes die ontwaken, steeds weer.
Zij zag het. Zij zag het in een ceremonie en vroeg me of ik mee wilde werken.
Een eerbetoon aan mij. Daarom is het lastig om aan te nemen. Ik ben nergens zonder mensen zoals zij. En trouwens ook niet zonder alle mensen die hier al bijna twee jaar hun eigen vlam ontsteken.
Samen doen we het. De allerfijnste werking is samenwerking.
Samen op weg naar persoonlijke groei en bewustzijn. Wát een feest, al die glans. Al die laagjes en al dappere mensen. Stuk voor stuk parels.
Ontvangen is nemen én geven. Zij kan het allebei. En ik leer van haar, feestend in haar prachtige jurk, die zoveel meer is dan glitters en stof. Een jurk die de wereld is. Wij die de wereld zijn.
Dank je wel Frency.
En dank je wel Chantal voor alle lijntjes die jij voor mij uitgerold hebt. Daar kan geen rode loper tegenop.
Ze zeggen dat vrouwen elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Ze zeggen dat vrouwen jaloers zijn, op anderen, op elkaar. Wat een bullshit. We dansen allang met elkaar. In elkaars jurk, in elkaars licht. Je hoeft het alleen maar te zien.