Afgelopen drie dagen ben ik bijna niet buiten geweest.
En tegelijkertijd heb ik meer gereisd dan ooit.
We hebben buiten de lijntjes gekleurd, de verre horizon gezien. Zijn in het sterrenstelsel geweest, op open vlakten gelopen, hebben ons mee laten nemen door de wind. Er zijn antwoorden uit de lucht komen vallen en inzichten boven komen drijven.
Ik hoefde er niet voor naar Peru. Er kwam geen vleugel en geen vliegtuig aan te pas. Mensen namen mij mee tijdens hun avontuur.
Want ik volg. Ik volg alle leuke mensen die hier afgelopen drie dagen met mij, binnen de veilige muren van Lichtjes aan de Haven, op reis zijn geweest. Misschien niet te snappen voor iemand die nooit plantmedicijnen genomen heeft. En misschien ook niet als je dat wel gedaan hebt. Sommige dingen zijn nu eenmaal niet te snappen met je hoofd. En dat hoeft ook helemaal niet.
Tijdens de ceremonie van vandaag dacht ik ‘ineens’ aan mijn gastenboek. Dat vaak werkeloos ligt te zijn. Omdat ik steeds weer zo onder de indruk ben van alles wat er gebeurt, vergeet ik het meestal te pakken.
Vandaag werd wel afgesloten met het boek en mooie woorden. Mooie woorden door mensen met daden. Omdat het een daad van zelfliefde is om je in jezelf te verdiepen. En als Lichtjes aan de Haven dan ook nog ‘het mooiste stukje aarde’ wordt genoemd… dan ben ik blij dat wij deze plek steeds weer kunnen delen.
