Ik ken haar al tijd. Van lang geleden. Ik was jong, en zij nog jonger.
We voetbalden samen. Beetje duwen en trekken, precies zoals het leven zelf. Soms bikkelend en vloekend, maar meestal lachend, dollend en vrolijk spelend.
Vorige jaar kwam ze bij me om te mediteren. De jaren waarin we elkaar niet zagen, waren verdwenen. Zij nog even zacht als vroeger. En ik iets minder ‘met gestrekt-been’ erin.
De groep was fijn. Zeven avonden mediteren. We leerden van elkaar. Zij om in stilte naar zichzelf te luisteren. En ik om te spreken. Wat een rijkdom.
Na de laatste keer drukte ze een cadeautje in mijn handen. Een lachend poppetje, door haar zelf gemaakt. Met het logo van Lichtjes aan de Haven erop geschilderd. Zacht en vrolijk. Precies zoals zij.
Het poppetje hangt sindsdien bij de entree. Ze is er om je te verwelkomen. Hoe je je ook voelt. Keeper, spelverdelers, aanvaller, verdedigers. Wees welkom, in elke positie.
En mij herinnert ze eraan; wát er ook gebeurt… altijd blijven spelen.
